Het staal dat in hoge gebouwen wordt gebruikt, is onderhevig aan complexe spanningsomstandigheden en moet de kenmerken hebben van hoge veiligheid en betrouwbaarheid, een lange levensduur en het vermogen om schade van een bepaalde seismische intensiteit te weerstaan. Dit bepaalt dat de staalplaten die worden gebruikt in hoogbouwconstructies bepaalde speciale eigenschappen vereisen, voornamelijk de volgende punten:
(1) Het kan de schade van een bepaalde aardbevingskracht weerstaan, en het moet aardbevingen en aardbevingen kunnen weerstaan. Om deze reden moet de staalplaat niet alleen voldoende treksterkte en vloeigrens hebben, maar ook een lagere vloeigrens hebben. De lage vloeigrensverhouding kan ervoor zorgen dat het materiaal een goed koudvervormingsvermogen en hoog plastisch vervormingswerk heeft, meer aardbevingsenergie absorbeert en de aardbevingsbestendigheid van gebouwen verbetert.
(2) Om goede lasprestaties te hebben, zodat er geen voorverwarming nodig is vóór het lassen en er geen warmtebehandeling nodig is na het lassen, om het lassen ter plaatse te vergemakkelijken, waardoor de arbeidsintensiteit wordt verminderd en de arbeidsefficiëntie wordt verbeterd.
(3) Het moet een hoge plasticiteit en taaiheid hebben, zodat de staalplaat goede mechanische eigenschappen heeft.
(4) Om een ​​kleiner fluctuatiebereik van de vloeigrens te hebben. Wanneer het fluctuatiebereik van de vloeigrens groot is, kan de afstemming van de vloeigrens tussen verschillende delen van het gebouw afwijken van de ontwerpvereiste, die gevoelig is voor lokale schade en de aardbevingsbestendigheid van het gebouw vermindert. Daarom bepaalt de Japanse norm dat het fluctuatiebereik van de vloeigrens niet groter is dan 120 MPA.
(5) Binnen het bereik van door lassen verbonden ligger- en kolomverbindingen moet de staalplaat, wanneer de verbindingsbeperkingen sterk zijn en de trekkracht in de dikterichting van de plaat dragen, een bepaald niveau van lamellaire scheurweerstand hebben.